بی غربی؛ به همین سادگی به همین کوتاهی

به گزارش مهسان بلاگ، خبرنگاران، گروه بین الملل- مریم خرمائی: کنفرانس امنیتی مونیخ از دیروز آدینه با سخنرانی فرانک والتر اشتاین مایر رئیس جمهوری آلمان شروع شد و قرار است تا فردا یکشنبه نیز برقرار باشد.

بی غربی؛ به همین سادگی به همین کوتاهی

در شروع این نشست بین المللی، آنچه مثل بمب خبری صدا کرد، جمله معروف اشتاین مایر بود مبنی بر اینکه آمریکا، چین و روسیه دنیا را خطرناک تر می نمایند.

این اظهارنظر وی، ریشه در نگرانی اروپا از شروع دور جدیدی از رقابت تسلیحات اتمی میان 3 قدرت دنیای دارد که با منقضی شدن پیمان استارت نو در ماه میلادی فوریه و اصرار دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا مبنی بر پیوستن چین به پیمان جدید، عمیق تر هم شده است.

همچنین اشتاین مایر از اینکه دولت ترامپ جامعه دنیای را انکار می نماید به شدت انتقاد کرد و با لحنی کنایه آمیز گفت نباید به قیمت تضعیف همسایه، خود را بزرگ کنیم - اشاره ای آشکار به شعار معروف ترامپ مبنی بر اینکه بیایید آمریکا را دوباره بزرگ کنیم!

اما حتی پیش از آنکه اشتاین مایر خطابه تند و تیز خود علیه 3 قدرت دنیای را ارائه دهد؛ باید از شعاری که میزبانان کنفرانس امنیتی مونیخ برای آن در نظر گرفته اند می فهمیدیم که لحن و فضای حاکم بر این رویداد بین المللی، سال جاری سنگینی خاص خود را دارد.

اما این شعار چیست و در پس آن چه مفهومی گنجانده شده است؟

شعار سال کنفرانس امنیتی مونیخ یک تک واژه غریب است که از ترکیب 2 واژه (west) و (lessness) حاصل شده تا کلمه (westlessness) را ایجاد کند که ترجمه تحت الفظی آن می گردد نقصان غرب یا بی غربی. به همین سادگی و به همین کوتاهی، بدون هیچ شرح اضافه.

اما در پس این واژه نوظهور، معنای عظیمی نهفته که انعکاس به مراتب ضعیف تر آن می گردد: بی قراری غربی ها در قدرت یابی کشورهای غیرغربی که خود تا حد زیادی متأثر از عدم انسجام آنها در مواجهه با چالش های دنیای است.

در گذشته، به کنفرانس امنیتی مونیخ اغلب به چشم یک گردهمایی خانوادگی کشورهای غربی نگاه می شد و حتی وقتی آنها سعی کردند با شریک کردن شرقی ها به آن رنگ و بویی بین المللی بدهند، ملاک در درجه نخست، تأمین منافع غرب بود. اما اکنون، با توجه به آنچه سال گذشته در این مجمع بین المللی روی داد؛ می توان این گونه قضاوت کرد که دنیای غرب در مخمصه ای جدی گرفتار شده تا آنجا که بعضی صاحب نظران شرایط فعلی را مرثیه ای برای غرب توصیف کردند که به کنایه حاکی از زوال آن حداقل در شکل فعلی است.

این تصور از سال گذشته و وقتی شروع شد که آنگلا مرکل صدراعظم آلمان و مایک پنس معاون رئیس جمهوری آمریکا روی سن رفتند تا به سوالات مشابه از آینده توافق هسته ای ایران گرفته تا خط لوله گازی نورد استریم 2، هزینه های ناتو و توازن تجاری فراآتلانتیکی، پاسخ هایی بی نهایت متفاوت بدهند.

گوش دادن به اظهارات همزمان مرکل و پنس، این تصور را به وجود آورد که گویا اتاق کوچک اما پر ازدحامی که نشست خبری در آن برگزار می شد؛ به 2 دنیای کاملاً متفاوت تعلق داشت. به عبارت دیگر، مخاطبین در حالی آن اتاق را ترک کردند که می دانستند از این پس، فهم مشترکی از آنچه غرب ارائه می دهد؛ وجود ندارد.

تغییر توازن قدرت در عرصه دنیای، غرب را دچار نوعی بی قراری و اضطراب می نماید. به عبارت دیگر، دنیا کمتر از گذشته غربی است حال آنکه از آن بیشتر غرب هم نسبت به قبل کمتر غربی است و این همان مفهومی است که واژه نوظهور (Westlessness) سعی به تعریف آن دارد.

به عنوان مثال، در سایه عدم اتحاد غرب، شاهد برگزاری نخستین رزمایش دریایی مشترک ایران، روسیه و چین در اقیانوس هند و دریای عمان بودیم که خود حامی پیامی مبنی بر امکان ایجاد ائتلاف های نوظهور داشت.

در حالی که اتحاد غربی ها در جدال با قدرت یابی تفکراتی چون یک جانبه گرایی و ملی گرایی خدشه دار شده و آنها دیگر علاقه ای به درگیری مستقیم در بسیاری از تحولات دنیای ندارند؛ روسیه با قدرت هرچه تمام تر به نقش آفرینی در سوریه، لیبی و آفریقا روی آورده. همزمان، ترکیه نیز راهبرد کلانی را برای عبور از مدیترانه و گذار از نقش بازیگر منطقه ای با هدف تبدیل شدن به بازیگری دنیای در پیش گرفته است. عرض اندام در مدیترانه، آفریقا، سوریه، عراق؛ همکاری با ناتو، روسیه و ایران، کوشش برای بسط رابطه با پاکستان و مالزی و همچنین برقراری اتحاد با قطر، ارتباط با حماس و نهایتاً بسط قدرت نرم به وسیله رسانه و فعالیت های هلال احمر، همگی حاکی از بلندپروازی های ترکیه در عرصه بین الملل دارد.

آمریکا نیز اگرچه به این عدم انسجام اذعان دارد اما از زاویه دید خود که قطعاً به تأمین منافع ملی ذیل تعریف ترامپ منجر می گردد؛ به آن نگاه می نماید.

ترامپ بسیار پیشتر در جولای 2017 مدعی شده بود: سوال اساسی این است که آیا غرب اراده دوام آوردن دارد. می توانیم بزرگترین اقتصادها و کشنده ترین تسلیحات را داشته باشیم؛ اما چنانچه خانواده های قوی با ارزش های قوی نداشته باشیم؛ ضعیف خواهیم بود و دوام نمی آوریم.

اما نسخه جدیدتر تفکرات ترامپ را می توان در اظهارنظری که معاون وی در فوریه 2019 داشت؛ مشاهده کرد. مایک پنس مدعی شده بود: چنانچه متحدانمان به شرق وابسته شوند، نمی توانیم دفاع از غرب را تضمین کنیم.

آیا این حرف پنس را باید به منزله این تلقی کرد که بعضی از متحدان غربی آمریکا شبیه دشمنان شرقی رفتار می نمایند و دیگر نمی توان آنها را دوست تلقی کرد؟

با این حساب توسعه خطرناک ناتو را که بازوی اجرایی غرب محسوب می گردد باید نه تنها واکنش به قدرت های نوظهور بلکه پاسخی به عدم ثبات هویت جمعی غرب تلقی کرد.

canadaro.ir: تور کانادا | مجله گردشگری و مسافرتی تور کانادا

chinaro.ir: تور چین ارزان قیمت، تور پکن، هانگزو، شانگهای، تور نوروز چین همگی را در این وبسایت بیابید.

منبع: خبرگزاری مهر
انتشار: 2 آذر 1400 بروزرسانی: 2 آذر 1400 گردآورنده: mahsanblog.ir شناسه مطلب: 35028

به "بی غربی؛ به همین سادگی به همین کوتاهی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "بی غربی؛ به همین سادگی به همین کوتاهی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید